Categorie archief: Leo Dumon

De groene blaadjes

De groene blaadjes van de olm verdorren plots na weken regen. Zou onze liefde schroeien in een al te plotse zon? – Leo Dumon

Geplaatst in Leo Dumon | Een reactie plaatsen

Na de vergadering halen de rokers buiten een frisse neus. – Leo Dumon

Geplaatst in Leo Dumon | Een reactie plaatsen

Ze is verraden, het blosje op haar wangen heeft alles verteld. – Leo Dumon (uit de bundel ‘Gepolijste steen’)

Geplaatst in Leo Dumon | Tags: blosje, haiku, poëzie, senryu, wangen | Een reactie plaatsen

Naast de paardenbloem tussen kapotgeschoten huizen, een schoentje. – Leo Dumon (uit de bundel ‘Een tuil klaprozen’)

Geplaatst in Leo Dumon | Tags: bloemen, haiku, oorlog, paardenbloem, schoentje | Een reactie plaatsen

De open polder – ze dwarrelen zachtjes neer, een vlucht vogels. – Leo Dumon

Geplaatst in Leo Dumon | Tags: haiku, polder, vogels | Een reactie plaatsen

Als jij spreekt liefste luistert zelfs de nachtegaal verwonderd en stil. Diep in mij welt een geluid wordt dit ooit een lied voor jou? – Leo Dumon

Geplaatst in Leo Dumon | Tags: lied, liefde, nachtegaal, poëzie, tanka, vogels | Een reactie plaatsen

Terwijl de nevel zacht over de helling glijdt een schot, heel dichtbij – Leo Dumon

Geplaatst in Leo Dumon | Tags: haiku, helling, mist, nevel, poëzie, schot | Een reactie plaatsen

Het lege strand, de zee schikt de zandkorrels en mijn gedachten. – Leo Dumon

Geplaatst in Leo Dumon | Tags: gedachten, haiku, poëzie, strand, zandkorrels, zee | Een reactie plaatsen